පුංචි කාලේ අපි හැමදාම වගේ හමු උනා... එකට සෙල්ලම් කලා.... කෑවෙ බිව්වේ හැමදෙම වගේ එකට...ඒ කාලේ ආදරයක් ගැන හිතට ඒ තරම නොදැනුනාට ටිකෙන් ටික අපි වයසින් වැඩි වෙනකොට මගේ හිතේ ඔයා ගැන ඇති උනේ පුදුමාකාර ආදරයක්... මටත් නොදැනිම ඔයා මගේ හිතේ තැනක හැමදාටම රැදෙන්න පටන් ගත්තා...මගේ හිතේ කොයි තරම් නම් ආදරයක් ඔයා ගැන තිබුනත් ඒ ගැන මට ඔයා ඉස්සටහට ඇවිත් කියන්න බය හිතුනා... ඒ ඇයිද කියන්න මම දන්නේ නැහැ... දවසක් බොහොම අමාරුවෙන් හිත හදා ගෙන ඔයා ලගට ඇවිත් මගේ ආදරේ ඔයාට කියන්න හිතාගෙන මම ඔයාව මුනගැහෙන්න ආවා...එදා ඔයා ඇවිත් තිබුනෙත් මට දෙයක් කියන්න හිතාගෙන....
"අයියේ මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනවා" ඇය මා දිහා කදුළු අමාරුවෙන් හන්ග ගනිමින් මොකක්දෝ කියන්න හදන බව මට තෙරුනා...
"කියන්න" මමත් මම කියන්න ආපු දේ හිතේ ආයෙමත් හිරකරගෙන ඇගෙන ඇහුවා...
" අපේ තාත්තා මාව කොළඹ ස්කොලෙකට යවන්න හදනවා...අළුත් අවුරුද්ද පටන් ගත්තු ගමන් මට අළුත් ස්කෝලෙට යන්න වේවි"
හීනෙන්වත් නොහිතුව වෙලාවක මම ආදරය කරපු සුදු නංගි මොකද්ද කියන්නේ කියල මට හිතාගන්නවත් බැරි උනා....
"ඇයි අයියේ කතා කරන් නැත්තේ" ඇය මගේ නිහැඩියාව බිදිමින් මගෙන් අහුවා...
"ඔයා ආයෙත් කවදාවත් ගමේ එන්නේ නැද්ද?" මට එක පාරටම වගේ ඇහුනා.....
"කියන්න බැහැ.... අම්මලත් එහෙ පදින්චියට යනවා"....
හිතේ ගොඩක් දවස් හිරකරගෙන හිටපු ආදරේ අද කොහොම හරි කියනවයි කියල හිතාගෙන ගෙදරින් ආපු මට මේ මොකද වෙන්නේ කියල හිතා ගන්නවත් බැරි උනා...කොයි තරම් අකමැත්තෙන් උනත් එදා අපි දෙන්නට, අපි දෙන්නගෙන් වෙන් වෙන්න උනා....
නිවාඩුවකට හරි සුදු නංගි ගමේ ඇවිත් යන්න එවියි කියල බලාගෙන හිටපු දවස් අනන්තයි.... එත් ඒ එක දවසකවත් ඈ ගමේ ආවේ නැහැ......... මටත් නොදැනිම මගේ බලාපොරොත්තුවත් එක්කම අවුරුදු ගානක් ගෙවිලා ගියා.....
අද උදුවප් පොය.... වෙනදට පන්සල් යන්න හිත නොකිව්වත් අම්මා කතා කරපු නිසා පන්සල් ගියා... යාළුවොත් එක්ක බෝ මළුවට වෙලා වෙනදා වගේ කතා කර කර ඉන්නකොට ඈතින් හුරු පුරුදු රුවක් අපි ඉස්සරහට එනවා වගේ දැක්කා... මම යාළුවො එක්ක කතා කරන එක නවත්තලා ඒ කව්ද කියලා උවමනාවෙන් බැලුවා..
ඒ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි සුදු නංගි.... මම ඇයව දැක්කේ අවුරුදු ගානකට පස්සේ... එත් ඈ තාම ත් ඉස්සර වගේමයි... ඒ හිනාව... ඒ ඇස් දෙක....මගේ හිතේ කියා ගන්න බැරි සතුටක් ඇති උනා... ඇයත් එක්ක කතා කරන්න හිතාගෙන මම ඈ වෙත යන්න හැදුවත් එක පාරම මෙගේ හිත මාව නැවැත්තුවා....
ඇගේ සුළැගිල්ලේ දිළුන මන්ගල මුදුව මාව එතනම නතර කර ගත්තා.... ඈ දැන් වෙන කෙනෙකුට අයිති වෙලා... කවදාවත් කියා ගන්න බැරි උන මගේ ආදරය හැමදාටම මගේ හිතේ වැළලුනා කියල මට හිතුනා... ඇය හෙමින් මගේ ඉස්සරහට ආවත් මම කතා කරනවද නැද්ද කියල මගේ හිත කල්පනා කරන්න උනා....
ඇය මා අදුන ගත්තේ නැහැ.... අනිත් හැමොමත් එක්කම වගේම මගෙත් එක්කත් ඈ මුවගින් සිනාවක් පාලා මගෙන් ඈතට යන්න ගියා... ඇ යන මවත දිහා මම ආයෙත් වතාවක් ඇසිපිය නොහෙලා බලන් හිටියා. ඒ ආයෙත් කවදාවත්ම දවසක මෙගේ ආදරය ඇයට කියාගන්න මට බැරි වෙන නිසා...
අද ඇය අන් සතු වෙලා අවසානයි..... ඒත් මම තාමත් ජීවිතය නැවතුන තැනම.....
ඔට්ටු නෑ නේ ඉතින් මෙහෙම. හොරෙන් බ්ලොග් ලියනවා. ඒවා කොහෙද අපිත් එක්ක! හිටුකෝ කරන්න වැඩක්, මීට පස්සෙ හැමදාම එනවා.
ReplyDeleteමාත් සුදුනංගි...මටත් ඔය වගේම ටිකක් වෙනස් අත්දැකීමක් තියනව...අපි වෙන් උනේ මම රට ආව නිසා.. අවුරුදු ගානකට පස්සෙ මේ ලඟකදි හමු උනා..එයා දැන් ඉන්නෙ පැරිස් වල..ඩොක්ටර් කෙනෙක්..හැබැයි අපි දෙන්නම තාම සින්ගල්..හී..හී..!!
ReplyDeleteහ්ම්..... ඒක පාර්ශ්වික ප්‍රේමයක්...... අපරාදේ ඕක කියන්න ඇයි පරක්කු කලේ
ReplyDeleteඇය පියවරක් තබා අවසනයි..
ReplyDeleteඑකතැන නතර නොවන්න ජීවිතයේ ඉතින් ඊළඟට සුදු අයියගෙ පියවර..
හිතේම මියැදුන ආදර කතාවක්..:)
සමහර වෙලාවට අපි ජීවිතේ එක තැන පල් කරගන්නෙ දිය පාරක් අතින් අල්ලලා නවත්තන්න පුළුවන් වගේ...
ReplyDeleteමේ වගේ අත්දැකීම් තුන හතරක් තියෙනවා....
ReplyDeleteහ්ම්ම් අනේ මන්දා
ReplyDeleteචික් අපරාදේ...කමක් නැහැ එයා හොදට ජීවත් වෙනවා කියලා සතුටු වෙන්න පුලුවන්
ReplyDeleteමටත් එකක් තියෙනවා.වරද කාගේද ගියාල දැනගන්න ළඟදීම ඔයාලට කියන්නම්.
ReplyDelete//ඇගේ සුළැගිල්ලේ දිළුන මන්ගල මුදුව මාව එතනම නතර කර ගත්තා.... ඈ දැන් වෙන කෙනෙකුට අයිති වෙලා... //
ReplyDeleteඅනේ දිනේශ්... මංගල මුද්ද දාන්නේ වෙදැඟිල්ලටනේ....
කතාව ලස්සනයි හිත් පතුලටම දැණුණා...